Waar de Elfstedentocht de tocht der tochten is voor de schaatsers, is een IJsselmeeroversteek de heilige graal voor lange afstand zwemmers. Een tocht van zo’n 22 kilometer van Stavoren naar Medemblik. Na de IJsselmeerovertocht in 2023 door familieomstandigheden gecanceld te hebben, doet Monica Bakker, master en fanatiek open water zwemmer van Steenwijk ’34, een nieuwe poging! Ze doet haar verhaal.
“Begin dit jaar heb ik besloten om toch weer de draad op te pakken. Er is toen ook gelijk een datum geprikt, donderdag 4 september wordt de dag. De trainingen bestonden uit vele kilometers en intervaltrainingen. Met in het voorjaar een 10 kilometer gezwommen te hebben en de 12×1 mijl verliep de voorbereiding voorspoedig. Op vakantie heb ik veel kunnen trainen in het zwembad in Samoëns, Frankrijk. In de dagen voor 4 september had ik veel contact met Marcel Stroet, begeleider tijdens de tocht, en de weersomstandigheden leken gunstig. Helaas kreeg ik de dag voor de oversteek het bericht dat er teveel wind stond. De volgende geprikte datum was vrijdag 13 september en weer bleek dat het niet door kon gaan. Daarna volgden er nog meer data en telkens ging het toch niet door. Ondertussen begon de watertemperatuur behoorlijk af te koelen naar zo’n 13 graden. En toen ik er eigenlijk niet meer in geloofde, vond het alsnog doorgang op vrijdag 4 oktober. Maar dan moest de wetsuit wel aan!
Vrijdag 4 oktober was een rustige, koude en zonnige dag. Onze dag begon ‘s morgens al vroeg. Om 04.00 uur met de auto richting Medemblik, waar we bij Marcel Stroet in de auto naar Stavoren gingen. Daar zou ik om 08.00 uur beginnen. In de haven van Stavoren lag de zeilboot al klaar en konden we vertrekken. Omdat er niet gezwommen mag worden in de haven van Stavoren mocht ik pas buiten de haven beginnen met zwemmen. Wat ik eigenlijk niet wilde was met een wetsuit aan zwemmen, maar het ging uiteindelijk. In begin had ik ook de handschoenen nog aan en een tweede badmuts op, die na 4 uur zwemmen wel uitgingen. Het zwemmen ging best goed, maar het pak belemmerde mij toch wel in mijn bewegingen. Ik ben het ook niet gewend, maar ik wilde de overtocht niet nog een keer uitstellen. Mijn man Bert ging ook mee aan boord en heeft diverse foto’s gemaakt, al heb ik daar onderweg niet veel van gemerkt.
Met contouren van Medemblik voor ons gingen de laatste 3 kilometers moeizaam. Ik was misselijk en kon ook niet meer eten. Er zat behoorlijk wat alg in het water. Wellicht dat dat nog van invloed is geweest op de misselijkheid. In de haven van Medemblik was het nog 400 meter tot de finish. Die meters leken wel kilometers! Ineens hoorde ik twee stemmen, die van mijn dochter Cassandra en vriendin en mede-master Linda! Maar eerst de laatste meters afmaken… Het zit erop! Toen het zwemmen er op zat, moest ik nog flink overgegeven. Daarna kon ik na 8 uur en 24 minuten eindelijk het water uit en werd ik verrast met bloemen van Linda, Cassandra en van mijn werk Scheepswerf Geertman, die ook mijn inschrijving hebben gesponsord! De dagen daarna was er vooral spierpijn in het bovenlichaam (benen hebben niets gedaan onderweg). Het besef wat ik nu eigenlijk heb gedaan heb ik nu nog niet echt. Wellicht ga ik het nog een keer proberen, maar dan in zwempak!”
Comments are closed.